Tegorocznego kapryśnego lata zajmowały mnie tematy związane z funkcjonowaniem jednostki w społeczeństwie, a łączące się immanentnie z przywództwem czy relacjami przełożony – podwładny. Stąd trzy „boginie” zarządzania w tytule.
W polskiej rzeczywistości wystarczy nie pobudzać oczekiwań, nie opowiadać o rozwoju oraz nowinkach, nie obiecywać – zwłaszcza usług budowanych na potrzeby innych rynków niż polski – i już jest się bożyszczem oraz idolem wiernej rzeszy partnerów.
Dziś to nie jest mój normalny felieton, do którego (mam nadzieję) czytelnicy przywykli przez ostatnie 9 lat mojej obecności na łamach magazynu CRN. Dziś to raczej opis pewnego przypadku biznesowego albo powiastka o prawdziwej historii, która dzieje się od roku, i która mnie wciągnęła w swój wir.
Magazyn, jakby nie było komputerowy, odnoszący się do rynku informatycznego, powinien w swoich tekstach przynajmniej o tę dziedzinę się jakoś ocierać. Więc niech się ociera, mimo że to tylko pretekst do dzisiejszego mojego zasadniczego tekstu.
Niejeden z czytelników, widząc tytuł tego felietonu, zapyta „a co to za bełkot?”. „Chyba temu Dąbrowskiemu coś się na mózg rzuciło. To pewnie skutki epidemii, o której za dużo pisze ostatnio”. Otóż, proszę Szanownych Czytelników, nic z tego.
Jeden dystrybutor prezentuje w raporcie rocznym i sprawozdaniu giełdowym marżę 8 proc., a drugi 4 proc. Analitycy finansowi pytają: jak to możliwe?
Jakiż to symptomatyczny (można by rzec: freudowski) zbieg okoliczności, że z liter słowa „media” można złożyć inne słowo: demia. To przekształcenie słowotwórcze greckiego demos, czyli lud, dodatkowo wyposażonego w przedrostki „epi” i „pan”, stało się od roku najpowszechniej używanym, na całym zresztą świecie, desygnatem opisu stanu naszego zdrowia.
W 2020 roku otrzymałem kilka telefonów z prośbą o pomoc we wskazaniu osób z naszej branży i z mojego pokolenia, w celu zatrudnienia ich w różnych projektach, gdzie stanowiliby zaplecze mentorskie, pomagali w wewnętrznej mediacji i komunikacji, czy uczestniczyli w edukacji młodszych menadżerów.
W systemie brakuje tylko „podatku od podatku” i zapanuje pełna szczęśliwość, a wszyscy będą mieć sprawiedliwie „po równo”.
Nie spodziewałem się, że prościutka piosenka śpiewana przez Doris Day w filmie Alfreda Hitchcocka z roku 1956 może stać się hymnem większości światowych rządów walczących z epidemią wirusa COVID-19.
